Indetussentijd

En toen zaten we thuis. Alle zes. Met onze kinderen, huisgenoot of partner. Onwennig. Met een gevoel van onbehagen. Maar in de overtuiging dat wij er alles aan willen doen om de veiligheid van kwetsbare mensen zoveel mogelijk te borgen. En dan is het eigenlijk niet zo moeilijk. Dan doe je alles wat in je macht ligt. En dat is mooi om te ervaren, al is het vreemd zo’n afstand. Onwerkelijk. We werken bij ODIN immers met en voor ménsen. En dan is afstand onnatuurlijk en ongemakkelijk, vooral in een tijd waarin je elkaar nodig hebt.

Veel vragen komen op ons af. Veel vragen komen op onze opdrachtgevers af. Hoe houden we samen de wereld nog zo goed mogelijk draaiend? Wat kan wel en wat kan niet? We zoeken en vinden samen oplossingen. Gelukkig zijn we creatief! En wat delen we via de socials? We twijfelen. Wat is gepast? Waar zit de wereld nu op te wachten? Opeens lijkt alles zo relatief… ons werk zo onbelangrijk… we doen een stapje terug.

Totdat we beseffen dat ons werk een radertje is in de economische motor van Nederland. Dat het van belang is dat wij blijven draaien en dat wij ons steentje bijdragen waar dat kan. Dat we blijven inspireren om projecten vlot te trekken en dat we samen met onze opdrachtgevers trots mogen zijn op wat we met elkaar bereiken, ook nu.

We kijken uit naar de tijd waarin we je weer kunnen ontmoeten. We kunnen niet wachten om weer ‘gewoon’ met je om tafel te gaan en een kop koffie met je te drinken. In de tussentijd denken we graag op afstand met je mee via telefoon, mail of online vergadering en blijven we via de socials onze mooie projecten met je delen. Wij blijven draaien. Juist nu.